ฮวงโป 15

65. จิตหนึ่งเป็นสิ่งที่ปราศจากความเป็นอันเดียวกัน ปราศจากความเป็นเหตุและผล

66. ทางหลาย ๆ แบบที่พระพุทธเจ้าท่านใช้แต่เพียงเป็นอุบายล้วน ๆ เพื่อปลดเปลื้องสัตว์ที่ยังจมอยู่ในความหลงผิดเต็มที่เท่านั้น

67. ตถาคต หรือ ตถาตา คือ ความเป็นตามที่เป็นจริง ๆ ของสิ่งทั้งหลายตามที่ปรากฏให้เห็น

68. สังขารธรรมทั้งปวง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ชั่วขณะ และดับไป คือ ไม่มีอะไรล้วน ๆ

69. สิ่งที่มีรูปต่างกันอย่างไร ที่แท้เป็นส่งเดียวกันโดยความเป็นของว่างเข่นกัน หรือจิตหนึ่งนั้น ไม่ควรเห็นเป็นพวก ๆ ซึ่งทำให้รักอย่างนั้น ชังอย่างนี้

70. มหาศุนยตา คือ ความว่าง อันเป็นภาวะแห่งความสมบูรณ์ (นิพพาน) ซึ่งในนั้นไม่มีความพร่องและความล้น เป็นความสงบเงียบอย่างมีระเบียบซึ่งในนั้นการกระทำทั้งปวงย่อมหยุดนิ่ง

71. อันตราย! การคิดแบ่งแยกสิ่งต่าง ๆ เป็นพวก ๆ

ฮวงโป 14

59. ปรากฏการณ์ทั้งหลายที่ปรากฏแก่เราอยู่นี้เป็นสิ่งสร้างสรรค์ขึ้นของความคิด

60. ทุกสิ่งที่เรารู้สึก หรือคิดว่ามันเป็นอะไรต่าง ๆ นั้น เป็นสิ่งที่เราเห็นไปเอง คิดไปเองว่าเป็นเช่นนั้น เนื่องจากความหลงของเรา และความมายาของมัน ตัวจริง(ปรมัตถ์) มันว่าง
พุทธะ : ว่าง สามัญสัตว์ : ว่าง เลว : ว่าง ฯลฯ : ว่าง

61. จิตหรือความว่างอยู่เหนือกรรม คือมันไม่ทำกรรมหรือรับผลของกรรม ดังนั้นสิ่งที่ปรากฏแก่เราทั้งหมดซึ่งมาจากจิตก็ไม่ควรเป็นกรรม หรือเป็นเหตุให้เราทำกรรม ไม่ยั่วให้เราทำกรรม ไม่เกี่ยวกับความคิดปรุงแต่ง ไม่สร้างให้เกิดความคิดปรุงแต่ง

62. ความมี ความเป็น ท่ปรากฏแก่เธอว่า มันต่าง ๆ กันนั้นเป็นเพราะ ความสำคัญมั่นหมายของเธอเองต่างหาก

63. พุทธะลักษณะ 32 ประการ ก็เพียงสักว่าเป็นลักษณะของรูป
อุดมการณ์ 80 ประการก็ยังตกอยู่ในวงของสสาร(วัตถุ) อยู่นั่นเอง

64. ผู้ใดสำคัญว่าตัวตนมีอยู่ในสสารก็เป็นผู้กำลังเดินทางผิด ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถเข้าใจเรื่องของพระตถาคตเจ้าได้อย่างถูกต้อง

ฮวงโป 13

53. ความคิดปรุงแต่ง คือ ความคิดที่เป็นไปตามอำนาจของกิเ ลสตัณหา

54. ด้วยความคิดปรุงแต่งที่เป็นคตินิยม เช่น สัตว์ที่ตรัสรู้แล้ว-สัตว์ที่ยังโง่หลง บริสุทธิ์-ไม่บริสุทธิ เป็นสิ่งปิดกั้นไม่ให้เห็นแจ้ง ดังนั้นธรรมจักร (หลักธรรมอย่างโลกิยะซึ่งถือเคร่งตามตำราของผู้ยึดมั่นตามคำสอนจะต้องมีการสอนเรื่อยไป) จำเป็นต้องหมุนไป

55. "หยุด" การศึกษาของเธอเสีย เลิกล้างความคิดว่า โง่หรือฉลาด บริสุทธิ์หรือไม่บริสุทธิ์ ใหญ่หรือเล็ก ฯลฯ เสียให้สิ้นเชิง ตัดความยึดมั่นถือมั่น และหยุดการกระทำเสียอย่างเด็ดขาดเพราะมันเป็นเพียงเครื่องประดับ(อันไม่จำเป็น) ภายในจิตหนึ่งเท่านั้น

56. การเชื่ออย่างหมอบราบคาบแก้วของพวกเธอนั้นเป็นสิ่งไร้ผล อย่าปลงความเชื่อลงไปในพิธีรีตองต่าง ๆ ทำนองนั้น รีบหนีไปเสียโดยเร็วจากความเห็นผิด เชื่อผิด ในทำนองนั้น

57. จิตหรือความว่างแบ่งแยกเป็นส่วน ๆ ไม่ได้ ฉะนัน้จึงไม่อาจแบ่งแยกเป็นชนิดต่าง ๆ จนเกิดมีคู่ตรงกันข้าม ... การเห็นแบ่งแยกเช่นนั้นเป็นการหลงผิด

58. จิตเป็นสิ่งเหนือการกระทำกรรมทั้งปวง ดังนั้นปรากฏการณ์ทั้งหลายก็เป็นเช่นนั้นด้วย กระทำด้วยจิตไม่แบ่งแยกเป็นเพียงกิริยาซึ่งทำด้วยความคิดที่มีสติ

ฮวงโป 12

48. ระวังการเพ่งเล็งไปภายนอก สิ่งแวดล้อมทางวัตถุ การเข้าใจผิดว่าสิ่งแวดล้อมต่าง ๆ ทางวัตถุมีอยู่เพียงจิตเท่านั้นก็เท่ากับไปเข้าใจว่าโจรเป็นลูก

49. จงสังเกตให้เห็นสิ่งต่าง ๆ ตามที่มันเป็นจริงและอย่าไปสนใจคนอื่น มีบางคนเหมือนสุนัขบ้าแท้ ๆ มันเห่าทุกสิ่งที่เคลื่อนไหว เห่าจนกระทั่งใบหญ้าใบไม้ที่กระดุกกระดิกเมื่อถูกลมพัด

50. จิตนั้นเหมือนดวงอาทิตย์ในข้อที่มันอยู่ในความว่างตลอดนิรันดร ส่องแสงได้โดยธรรมชาติของมันเอง และส่องแสงได้โดยไม่ตั้งใจส่อง

ุ51. พุทธะอยู่ที่จิต ธรรมะอยู่ที่ว่าง พบช่องว่าง(สุญตา) นั่นคือนิพพานแล้ว

52. เพราะว่าจิตคือพุทธะ วิธีที่ฉลาดที่สุด เพื่อลุถึงสิ่ง ๆ นี้คือ การเพาะให้พุทธะ-จิต นั้นผลิออกมาให้เห็นเท่านั้นก็พอ เพียงแต่เธอทำมันให้ว่างจากความคิดปรุงแต่งต่าง ๆ ซึ่งล้วนแต่นำไปสู่การเกิดและดับอยู่ตลอดกาล และนำไปสู่ความทุกข์เดือดร้อนใจของสัตว์โลก พวกเธอไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมีวิธีปฏิบัติเพื่อการตรัสรู้อะไรทำนองนั้นนานาชนิดเลย