(1) การกรรมฐานภาวนา คือ การเห็นชัดแจ้งในภายในต่อความแน่วแน่ไม่หวั่นไหวของจิตเดิมแท้
(2) ธยานะ(ฌาน) คือ การหลุดพ้นจากการพัวพันด้วยอารมณ์ภายนอกทุกประการ
(3) สมาธิ คือ การได้รับศานติภายใน
(4) ผู้สามารถรักษาจิตตนไว้ไม่ให้ปั่นป่วน ไม่ว่าจะอยู่ในท่ามกลางสิ่งแวดล้อมชนิดไหนหมด นั่นแหละคือการบรรลุสมาธิ
(5) จิตเดิมแท้ของเรานั้นเป็นของบริสุทธิ์แท้จริง
(6) เมื่อเราอยู่ในฐานะที่จะเล่นฌาน และดำรงจิตในภายในให้ตั้งอยู่ในสมาธิเมื่อนั้นจึงเชื่อว่าเราได้ลุถึง ธยานะและสมาธิ
(7) จงฝึกมันด้วยตนเอง และบรรลุถึงพุทธภาวะ ด้วยความพยายามของตนเองเถิด
(8) เคารพผู้ที่สูงกว่า อ่อนน้อมต่อผู้ต่ำกว่า เห็นอกเห็นใจคนที่หมดวาสนา และคนยากจน
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น